Απ’ τη Ζούγκλα των Αθηνών προς τα σύννεφα (του διαδικτύου)…
10 χρόνια radiobubble
είμαστε εδώ γιατί μας αρέσει
RADIO BUBBLE
The “radio bubble” is a sphere
centered on Earth
that is expanding
at the speed of light
(the speed of radio
transmissions).
The leading edges of the bubble
correspond with the first artificial
radio signals
that escaped the Earth’s atmosphere.
The radio bubble now
extends beyond Alpha Centauri
Τέτοιες μέρες το 2007, ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε ένα ραδιόφωνο που θα ταιριάζει με εμάς.
Ήταν το όνειρο μιας επανάστασης όπως πρέπει να είναι οι επαναστάσεις, μιας επανάστασης που ήταν προσωπική μας υπόθεση.
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, ξέρουμε ότι καταφέραμε να πετύχουμε αποτυγχάνοντας.
Ρωτάνε φίλοι και γνωστοί
– Τι γίνεται το radiobubble;
– Το radiobubble καλά είναι. Εσείς πως αισθάνεστε;
Απορούν όσοι μας γνώρισαν την τελευταία δεκαετία, “πως γίνεται;” λένε. “Μαζέψατε τόσα διεθνή βραβεία, υπήρξατε εμβληματικό Μέσο για τον πλανήτη, η πρώτη σχολή μετεκπαίδευσης δημοσιογράφων στα Νέα Μέσα κι η δημοσιογραφία των δεδομένων στη χώρα, η πρωτοπορία, η καινοτομία, η δημοσιογραφία των πολιτών… Κάνανε σε εσάς εκπομπές σημερινοί Υπουργοί, παίρνατε συνεντεύξεις από πρωθυπουργούς, ήσασταν τα πάρτυ μας στους δρόμους της πόλης, ο ήχος του Δεκέμβρη, η φωνή μας τα πρώτα χρόνια της κρίσης, τα τραγούδια μας όταν φεύγαμε στο εξωτερικό, η αγωνία μας όταν δολοφονούσαν τον άνθρωπό μας στο Κερατσίνι. Ήσασταν το μπαρ, τα πάρτυ μας στο #phygital, η σωματοποίηση των άβαταρ…”.
Τους εαυτούς σας να ρωτάτε. Εσείς που ήσασταν τότε; Εσείς που είστε σήμερα; Πόσα κομμάτια σας χάσατε στη πορεία. Πόσο σας λύγισε η ζωή, πόσο ασπρίσατε;
Επίσης, συγνώμη κιόλας, εμείς δε φυτρώσαμε το ’07, υπήρχαμε και πριν. Και πάντα τα ίδια κάναμε, τα ίδια λέγαμε. Απλά το 2007 γίναμε radiobubble.
Η “επιτυχία μας” ορίστηκε απ’ το 2007 ποιά θα είναι.
Όποιος βάζει τους δικούς του όρους στο παιχνίδι των Μέσων και της επικοινωνίας ή θα χάσει τον εαυτό του και “θα πετύχει” ή θα επιτύχει “αποτυγχάνοντας”.
Και τελικά, μετά απ’ όλα αυτά, τι άλλο θα μας ταίριαζε να γίνουμε εκτός απ’ αυτό που είμαστε σήμερα;
“Απ’ τη ζούγκλα των Αθηνών προς τα σύννεφα του διαδικτύου, το διαγαλαξιακό ραδιόφωνο, το radiobubble”.
Oι συμβολισμοί αυτής της φράσης ήταν το 2007 εύκολα αναγνώσιμοι από όσους είχαν διαβάσει μια γραμμή από τις ποιητικές διακηρύξεις που έφταναν ως εδώ απ’ τη ζούγκλα της Λακαντόνα.
Η επανάσταση βέβαια είναι πιο εύκολη ως ρητορική όταν όλοι γύρω σου έχουν να φάνε.
Είδαμε κι εμείς, εκεί γύρω στο 2011, όλο τον μέχρι τότε κόσμο μας να καταρρέει.
Ξεκινήσαμε να εκπέμπουμε από μια χώρα που δεν είχε πεινασμένους και καταλήξαμε να εκπέμπουμε σε μια χώρα που αν θες να ζήσεις πρέπει να μην βλέπεις τους άστεγους.
Ξεκινήσαμε να φέρουμε μια επανάσταση που θα μετριόταν με όρους αισθητικής και μπλέξαμε σε μια δεκαετία που χάθηκαν οι μονάδες μέτρησης.
Ζήσαμε την έφοδο της εποχής των άναρθρων κραυγών ως ραδιόφωνο. Και καταφέραμε αν και είχαμε μικρόφωνα να μην ουρλιάζουμε. Αυτή ήταν η προσφορά μας στο δημόσιο λόγο την εποχή της βύθισης των οραμάτων και των μαζικών απογοητεύσεων. Στην επιδημία της μαζικής κατάθλιψης εκπέμπαμε μουσικές, τραγούδια και ποιήματα. Aυτή ήταν η προσφορά μας στην τέχνη. Δέκα χρόνια και δεν καταφέραμε να γίνουμε “ένα κανονικό ραδιόφωνο”. Πετύχαμε αποτυγχάνοντας.
Τέτοια εποχή θα έπρεπε να είμαστε προ πολλού ξεπερασμένοι. Να έχουμε γίνει πλέον ένας βαρετός θεσμός και μια παρέα νέων παιδιών από ένα ημιυπόγειο κάπου στην Αθήνα να εκπέμπει αυτό που θα ήταν “το νέο ραδιόφωνο του 2017”. Όσα ζούμε μας φέρνουν είκοσι και τριάντα χρόνια πίσω. Κάνουμε την αφαίρεση των δέκα ετών που υπάρχουμε και βγαίνουμε πάλι μπροστά χωρίς να το θέλουμε.
Πετύχαμε αποτυγχάνοντας. Αν είχαμε σωστό business plan θα καινοτομούσαμε ξανά. Και θα κυκλοφορούσαμε ως εφημερίδα τοίχου.
Επί δέκα χρόνια απλά κρατήσαμε τα μικρόφωνα ανοιχτά.
Αυτό έκανε σε πολλούς τόσο καλό όσο έκανε και σε εμάς.
Είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό.
Και τα μικρόφωνα τα έχουμε ακόμη ανοικτά.
Μας αρκεί που μετά από μας κανείς δε δικαιολογείται πλέον να πει “θέλω να κάνω ραδιόφωνο, αλλά δεν μπορώ”.
Όσο τραβούσαμε το ραδιόφωνο στα άκρα μπας και το κάνουμε τέχνη, τόσο μέναμε ανοικτοί. Κι είμαστε ακόμη. Στο radiobubble έκανε εκπομπή όποιος ήθελε. Κάνει εκπομπή όποιος θέλει. Η επιτυχία μας είναι πως θέλουν μόνο αυτοί που θέλουμε κι εμείς.
Μπερδεύεται κανείς. Μην κι είναι η τεχνολογική επανάσταση, το internet και τα apps; Η σύγχρονη κι η ασύγχρονη ακρόαση; Τα social media μήπως;
Σιγά.
Το radiobubble είναι εδώ και χρόνια μια υπόθεση φίλων. Ήμασταν συνεταιρισμός πριν οι συνεταιρισμοί γίνουν μόδα. Και τι σόι κολεκτίβα είναι αυτή που δεν έχει σαφή πολιτική ταυτότητα; Και πως συνεννοούμαστε;
Δεν ξέρουμε να σας πούμε. Δεν είμαστε εταιρεία, δεν είμαστε κόμμα, δεν είμαστε κερδοφόρος οργανισμός. Δεν είμαστε καν ζημιογόνος πλέον. Εδώ και χρόνια το εγχείρημα ανήκει σε όλους. Και όλοι πληρώνουμε για να υπάρχει.
Στα δέκα χρόνια μας γελάσαμε και διασκεδάσαμε τόσο πολύ, όσο πολλές ήταν κι οι απογοητεύσεις μας. Υπήρξαμε τόσο πολύ χαρούμενοι και πλήρεις που τους θανάτους μας τους βιώσαμε με δέκα φορές μεγαλύτερη ένταση.
Τώρα τους εκπέμπουμε κάθε όποτε βρίσκουμε ξανά τον εαυτό μας του 2007. Έχουν γεύση πορτοκαλιού, τριαντάφυλλου και κανέλας.
“Προς τα σύννεφα” εκπέμπουμε, αλλά καμιά φορά πέφτουν κάτω αναμνήσεις έρωτα και αγάπης, δημιουργικότητας και συντροφικότητας, κι εκεί φυτρώνουν σα μανδραγόρας οι μουσικές, τα ποιήματα και τα γέλια αυτών που λείπουν. Ραδιόφωνο.
Στο radiobubble σήμερα κάνουν εκπομπές και τα παιδιά μας.
Κάποια γεννήθηκαν ενώ το radiobubble υπήρχε ήδη.
Για φαντάσου, γεννήθηκαν σε έναν κόσμο που υπήρχε radiobubble…
Κανονικά αυτό θα έπρεπε να αρκεί.
Ε ναι, είπαμε, πετύχαμε αποτυγχάνοντας.
Ένα κύμα που πάει κι έρχεται. Μας δροσίζει τα πόδια και πάμε στο επόμενο καλοκαίρι.
Κάθε χρόνο φέρνει νέους παραγωγούς. Οι καινούργιοι πάντοτε δυσκολεύονται. Την επόμενη χρονιά αισθάνονται παλιοί.
Οι παλιοί είναι η φούσκα του bubble.
Ο κόσμος μας απλωμένος σε χρόνο δέκα ετών, οι άνθρωποί μας απλωμένοι σε δέκα χώρες, κι οι εκπομπές μας να ταξιδεύουν στο γαλαξία και να πλησιάζουν πλέον το Άλφα του Κενταύρου.
Τέλος πάντων, είναι Οκτώβρης του 2017 πια.
Το radiobubble είναι επί δέκα χρόνια αυτό που σας έταξε στο πρώτο του Μανιφέστο το 2007.
Ώρα να κάνετε κι εσείς τα κουμάντα σας.
Σας το λέγαμε απ’ το 2007, δε σας έχουμε καμιά εμπιστοσύνη.
Δε σας έχουμε ούτε σήμερα, δέκα χρόνια μετά.
Αθήνα Οκτώβριος του 2017
απ’ τη ζούγκλα των Αθηνών
απ’ τις ανηφόρες του Βύρωνα, απ’ τη Νεάπολη Εξαρχείων, απ’ το Γκάζι
απ’ την Ευμένους, απ’ την Ιπποκράτους, απ’ την Ευμολπιδών
απ’ το 78, απ’ το 146, απ’ το 104
απ’ το ραδιομέγαρο, απ’ το #phygital, απ’ το θέατρο
το radiobubble, το διαγαλαξιακό ραδιόφωνο
#community_under_construction_for_ever_beta
Θα μείνουμε εδώ όσο θα μας αρέσει.
